Het gras is groen en de zon schijnt. I feel good!

Zoals de titel al zegt...Wauw!! I feel good (tuh duhduhduhduhduh)

Zoals gewoonlijk begin ik wel weer even bij het begin van het verhaal. Na een paar in Balclutha (wie verzint er nou zo'n naam?) gewacht te hebben gingen Leonie en ik met gemengde gevoelens terug naar de garage. Zoals jullie al weten waren we namelijk in een greppel beland en moest het koekblik gerepareerd worden. De gemengde gevoelens waren achteraf niet nodig, want het blik reed weer! Vol blijdschap zijn we gelijk weer in ons vers gerepareerde wagentje verder gereden. Op weg naar Dunedin! De 1e grote stad sinds weken en dat was op 1 of andere manier toch best weer eens leuk om te zien. Totaal anders dan al die mooie bergen, meren en andere natuurwonders. Maar het was mooi, Dunedin is echt een mooie stad. Met veel mooie oude gebouwen en een leuk levendig centrum. In Dunedin hebben we een paar dagen gezeten, waarin we onder andere maar weer eens een bezoekje aan de bios hebben gebracht. We wilden in eerste instantie in Dunedin pinguins kijken, maar hebben toch besloten ze maar in Oamaru te gaan bewonderen. Daar eenmaal aangekomen hebben we een camping opgezocht om daar maar weer eens te gaan lezen. Ik heb mijn super dikke super goede boek, Shantaram, dan ook bijna uit! Dat scheelt straks een hoop ruimte, maar vooral gewicht. 's Avonds zijn we richting het pinguincentrum gewaggeld. Leonie en ik verwachtten iets heel commercieel door mensen spectaculair gemaakte show, maar dat viel gelukkig mee. Het enige commercieele was dat we met een lomp grote groep op een tribune moesten zitten om op de kolonie pinguins te wachten die elke avond daar aan land kwamen. De blue pinguins waren echt super grappig, in het water zo handig als ik weet niet wat, maar op het land echt Wilbert Kwakkeltjes (als je het over mijn technische kwaliteiten hebt, zoals spijkers in een stuk hout slaan). Weer een dier op mijn dierenlijstje.

Na Oamaru zijn we naar Mount Cook gereden, met op de heenweg wat stops bij de Elephant Rocks en Maori hierogliefen. Vlak voor Mount Cook stopten we bij Lake Pukaiki (weer zo'n naam). En dat was 1 van de mooiste meren die ik hier heb gezien. Dit was gewoon chemisch blauw water, (ik weet niet hoe ik het anders moet noemen, zo blauw) gecreeerd door een suspensie van het gletsjerwater en de steentjes ofzo. Hier heb ik, met uitzicht op Mount Cook, een frisse duik genomen. Na deze verfrissing zijn we uiteindelijk doorgescheurd naar de camping bij Mount Cook om daar te relaxen (hierover later meer). De volgende dag hebben we een wandeling gemaakt bij de hoogste berg van Nieuw Zeeland, maar niet helemaal zoals we gehoopt hadden. Er was namelijk dik lompe wind! Bij het gletsjermeer bij de berg hagelde het daardoor gewoon en bij een andere wandeling is Leonie zowat weggewaaid en zijn de achterkant van mijn kuiten gewoon glad geschuurd zijn door alle stenen die opgewaaid werden. Ondanks dat vond ik het echt een grappige wandeling. Hierna hebben we weer gerelaxed en om daarop terug te komen. Ik kan niet stil zitten! Ik moet iets doen, ik kan geen boek voor uren lezen ik kan niet in de zon lichen voor uren etc etc. Maar met een beetje hardlopen ben ik er toch doorheen gekomen. Na deze relax dagen zijn we naar Lake Tekapo gegaan waar het fotogenieke kerkje van Tekapo stond. En hoe verrassend... een wandeling gemaakt. Was ook wel weer leuk. Na Lake Tekapo richting gemaakt naar Christchurch, de stad van het zuiden. Na daar even rond gekeken te hebben hebben we affiches gemaakt voor ons koekblik. En zowaar, dezelfde dag hadden we al een Duits meisje aan de tel. Na een proefritje was ze al best enthousiast, maar ze wou nog even een andere auto afwachten. In de tussentijd hebben wij een afscheidritje gemaakt naar Okorua gereden om daar als laatste hoogtepunt in Nieuw Zeeland met de Hector dolfijnen te zwemmen! En wat was dat ook weer leuk. Gewoon in open zee, het water inspringen en dan als een gek in je snorkel vals gaan zingen. Wand daar houden dolfijnen van. Volgens mij hebben de kapitein en tourleidster zich dood gelachen, want de Nederlanders (Leo en ik) hebben onze longen uit het lijf gezongen en oooh zo vals. Maar goed, het hielp wel. De dolfijnen kwamen echt vlak langs ons heen zwemmen en het waren er echt veel. Echt een leuke ervaring om mee te maken. Na deze trip zijn we terug gereden naar Christchurch, door velden waar inmiddels de ronde balen al geperst zijn, kersenboomgaarden (met hele lekkere kersen) en kale stukken land. In Christchurch hebben we gelijk gedealt en is onze auto verkocht!! Het koekblik is met winst over de toonbank gegaan. Wij moeten echt de handel in. Onze dag kon niet meer stuk!

Nog een week en ik vlieg naar Singapore om daar de Azie onveilig te maken. Tot die tijd nog een wijze uitspraak die ik wel mooi vond van net overleden Kiwi Sir Edward Hillary: You don’t have to be a fantastic hero to do certain things – to compete. You can be just an ordinary chap, sufficiently motivated.

Tot de volgende keer!

Kus Wilbert