Fiji Experience; the floods

Fiji Experience; the flood!

Het is één uur ´s nachts als ik wakker word van het tikken van de regen op mijn raam. Fijn, denk ik bij mezelf. De afgelopen twee weken heeft het niet geregend en alles begint zich onder een laag stof te bedekken. Drie uur later word ik weer wakker van het tikken van de regen, dit keer is het alleen harder. Op dat moment besef ik mij nog niet dat sommige collega´s, in dorpjes in het noorden, druk bezig zijn om hun spullen en kinderen in veiligheid te stellen. Dit realiseer ik mij ook pas een paar dagen later, wanneer we mensen op school hebben gesproken. Ik dommel weer in slaap, om vervolgens om zeven uur door een onverwachts telefoontje geïnformeerd te worden dat de school door een overstroming niet bereikbaar meer is…

Vrijdag dertig maart staat nu in de geschiedenisboeken als de dag dat Fiji geteisterd wordt door de ergste overstroming ooit.

Na het telefoontje besluiten mijn huisgenoot en ik direct naar de supermarkt te gaan om een voorraad in te slaan, omdat deze ramp nog wel een paar dagen kan duren. Alsof er een megagrote uitverkoop is, wordt Jetpoint overstroomd door mensen. De rijen gaan de hele winkel door en mensen slaan grote voorraden water en voedsel in. Gelukkig hebben wij toevallig de dag voor de vloed tien flessen gevuld met water om de diepvries op te vullen.
Na de inkopen besluiten we te kijken hoe het met Sarah is, een meisje die ook vrijwilliger is op onze school. Tot onze knieën waden wij door de straat om haar huis te bereiken. Ook zij staat gelukkig nog droog, maar dat is niet te zeggen over ongeveer honderd gezinnen in haar straat. Op dat moment besef ik mij hoeveel geluk ik tot dat moment toch wel heb.

Wanneer we weer teruglopen zien we dat het water al tot schouderhoogte staat en dat we niet via dezelfde weg terug kunnen. Gelukkig woont Sarah op een heuvel en kunnen we via de andere kant de weg bereiken om daar met een taxi terug te gaan naar ons eigen plekje. Wederom geluk, want een uur later staat de weg ook tot kniehoogte onder water.

Wanneer we thuis gekomen zijn begint het. Drie dagen leven in een soort van duisternis. Geen elektriciteit, geen water, geen mogelijkheden om vrienden te bezoeken en geen bereik. Overdag alleen maar regen, waardoor ook de dag nacht lijkt. ’s Nachts het geringe licht van de paar kaarsen die we nog hebben weten te vinden. Dit is een nachtmerrie. Mijn energielevel is te hoog om weg te kwijnen binnen vier muren. Gelukkig is er het spel Dobble, mijn creatieve brein om waterspelletjes te bedenken voor in de regen en om de twee uur een douche in de regen.
Na drie dagen heb ik er genoeg van en besluit ik om rond te lopen in de buurt, tegen de waarschuwingen in dat er nu veel overvallen kunnen zijn. De dorpjes om onze straat heen zijn allemaal verdronken, dus de mensen daar zijn veel kwijt geraakt. Dit leidt in veel gevallen tot inbraken, overvallen en andere nare dingen. Ik voel me zelfverzekerd en besluit er toch op uit te gaan. De hoofdweg staat onder water en stroomt met veel geweld vele zijweggetjes in. Rioleringen zijn geknapt, je ziet de topjes van daken en vele asfaltwegen zijn volledig vernietigd of weggevaagd van de aarde. Dit is wel heel erg om te zien en om mee te maken. Toch zie je iedereen glimlachen en elkaar helpen, maar ik weet zeker dat er ’s avonds heel wat tranen stromen in de vele getroffen gezinnen.

Wanneer het water is gezakt besluiten Bethan (mijn huisgenoot) en ik oude lakens, voedsel en kleren die wij niet nodig zijn te verzamelen en deze bij een van de gezinnen in Namotomoto Village te brengen. Dit wordt met heel veel waardering aangenomen en het doet ons enorm goed om wat te kunnen betekenen.
Tegen het eind van de middag worden we opgepikt door een vriend om met zijn 4- Wheel drive rond te rijden om te zien wat de schade heeft aangericht. Onze school is ook een van de bestemmingen waar we naar toe gaan.

Dit doet veel met me. De school is mij de afgelopen twee maand erg dierbaar geworden en is nu volledig verwoest. Ik denk aan hoe de basisschoolleerlingen dit moeten gaan begrijpen en hoe we alles weer opnieuw op moeten bouwen. Het water stond in de omgeving van de school tot ongeveer twee en halve meter hoog. Picknickbankjes zijn door de sterke stroming bomen in gesleept, bijna alle boeken zijn weg, er ligt een laag van meer dan dertig centimeter modder in de klaslokalen en alles ziet er uit alsof er een oorlog heerste tussen de school, de modder en het water. Mijn stagebegeleider treffen wij hier aan en van hem horen we dat er docenten zijn van wie hun huizen ook getroffen zijn door het water. Drama, normaal gesproken zou ik dit meer in de humoristische zin van het woord gebruiken, maar dit is toch wel echt een drama.

’s Avonds komen er een stel vrienden langs en iedereen heeft eten mee gebracht, zodat we ondanks alles toch een gezellige avond kunnen hebben. Al met al kan je immers beter positief blijven, dan met de pakken erbij neer gaan zitten.

Maandags beginnen we met de grote klus om de school weer moddervrij en onderwijsklaar te krijgen. Het mooie van de school is dat het een hechte gemeenschap is en dat er veel ouders en vrijwilligers zijn om mee te helpen. De eerste dagen zijn erg zwaar en staan in het teken van spullen naar buiten slepen en modder ruimen. Gelukkig zijn er ouders die ons aanbieden om bij hen te douchen, want de stank is niet te harden. Iedereen draagt een steentje bij om de school weer op te bouwen, maar ik heb wel het gevoel dat ik er een drijvende kracht moet zijn. Het is een takkewerk, maar ik besluit dat we er lol in moeten blijven houden. Ik verzin spelletjes voor in de modder, ik vermaak de helpers met een duik door kartonnen platen en ik probeer de hele dag vrolijk te zijn en te lachen. Het werkt en vele mensen doen met me mee. De directeur snapt niet helemaal wat zijn taak is en blijkt niet heel veel empathie te hebben. De tweede week besluit ik dan ook maar om wat structuur in de schoonmaak te brengen, door groepen mensen op verschillende klaslokalen te zetten en er een competitie van te maken wie als eerst een lokaal schoon heeft. Ook dit werkt en zo zijn halverwege de tweede week de klaslokalen in ieder geval schoon. Nu begint echter het kleinere werk en dat blijkt voor mij toch wel heel erg saai (schoonmaken van bijv. legoblokjes). De laatste twee dagen besloot ik om vrij te nemen, omdat ik bek en bekaf was. Mijn huisgenoot en ik waren namelijk niet alleen overdag met de opbouw van de school bezig, maar ook ’s avonds met het maken van een filmpje, mailen van scholen etc. om mensen op te roepen tot het doneren van een kleine bijdrage om de school weer op te bouwen.

Afgelopen maandag (16 april 2012) was de laatste dag dat we nog konden voorbereiden op het lesgeven. Dinsdag zijn we weer van start gegaan en dat was een super gevoel. Ik was heel erg blij om alle leerlingen weer te zien en ze weer les te kunnen geven. Het was improviseren, maar dat is meestal wel een van mijn sterkere punten. Ik ben blij dat het grote schoonmaken achter de rug is en dat ik weer bezig kan gaan met waar ik goed in ben. Tot zover de overstroming.

Okee, moet nog even bekennen dat ik zelf ook nog een overstroming veroorzaakt heb. In het weekend na de eerste week boden een paar ouders ons aan om in hun huis te verblijven omdat zij met Pasen weggingen. Een eigen huis met een zwembad en bovenal elektriciteit, een wasmachine (om onze 100 kg aan wasgoed te wassen) en een douche voor onszelf. Die douche was uiteindelijk de oorzaak van mijn overstroming, want ik ging met mijn domme hoofd op het te kleine putje staan tijdens het douchen. Toen ik klaar was schrok ik toen ik zag dat de hele douche onderwater stond. Maar toen ik de douche uitliep zag ik dat niet alleen de douche, maar ook de inloopkast, slaapkamer en woonkamer bedekt werd met een dikke laag water. Uiteindelijk heb ik alle wasgoed er boven op gegooid en heb ik daar de vloer mee gedweild. Op een of andere manier werd ik afgelopen week dus achtervolgd door water.

Door de overstroming ben ik er niet aan toe gekomen om eerder een verhaal te schrijven, daarvoor mijn excuses. Door de overstroming staat dit verhaal ook in het teken van de overstromingen, ook daarvoor mijn excuses. Ik heb namelijk na het einde van mijn vorige verhaal ook nog leuke dingen gedaan. Mana Island was bijvoorbeeld een super weekend! Een tropisch eiland, met een ontzettend mooi rif en hele leuke avonden. Een weekend met vrienden, Dobble estafette en veel zon.
Ik heb menig weekend leuke avonden gehad in de haven en daar ontzettend veel leuke mensen leren kennen. Ik heb mijn huisgenoot en een paar andere vrienden tijdens de vloed veel beter leren kennen. En ik heb me maar weer eens beseft hoe gelukkig ik ben.

Toen ik Nederland verliet heb ik gezegd dat mijn afstuderen een tijd moest worden waarin ik veel zal leren en een tijd die ik nooit zal vergeten. Tot nu toe gaat dat zeker in de goede richting. Elke dag voel ik me gelukkiger, trotser en wijzer.

Tenslotte wil ik alle ouders, vrijwilligers, leerlingen en docenten bedanken die hun steentje hebben bijgedragen om de school weer op te bouwen. Ook iedereen die gedoneerd heeft of mij moreel gesteund heeft wil ik ontzettend bedanken.

Vinaka vaka levu!

Ps. de feiten:

- Het filmpje is te vinden op http://www.youtube.com/watch?v=AZVXbVELl4s
- Doneren kan door je bedrag te storten op rek.nr. 370803264 ten name van W. Kwakkel
- Vermeld in ieder geval je naam, zodat ik dat bij de school ook door kan geven.
- Geniet elke dag van het leven!
- You know all those things you’ve wanted to do? You should go do them!
- Positief nieuws door de vloed: Bijna al mijn leerlingen zijn gekwalificeerd voor de nationale atletiek kampioenschappen voor scholen (grote scholen uit mijn gebied konden zich namelijk niet meer kwalificeren)
- Dit weekend ga ik roadtrippen naar Suva (de hoofdstad van Fiji)
- Ik word hier altijd gebombardeerd tot activity creator.
- Mijn onderzoek is met de computers weggedreven, gelukkig heb ik nog wat losse bestanden op stick.
- Het schoonmaken van de soos toen ik bestuur werd heeft mij toch al de nodige ervaring gegeven om een bende weer op te ruimen.
- Het lijkt erop dat het nu toch eindelijk mooier weer gaat worden.
- Ja, ik ga het hier wel missen als ik straks weer terug ben.
- Wat ik de afgelopen weken mee heb gemaakt is een ervaring om nooit meer te vergeten!