Tokyo Part 1

Daar staan je dan weer, helemaal alleen. In een stad met meer dan een handvol mensen, een stad met meer lichten dan afvalbakken.
Ondanks dat ik vanaf Schiphol met de meest uit elkaar lopende mensen hele leuke gesprekken heb gevoerd voelde ik me gisteren toch best eenzaam. Op het moment dat je bepaalde mensen niet binnen handbereik hebt besef je dat je ze mist.

Na een goede nacht slaap sta ik weer met positieve benen op aarde. Niet alleen mijn benen hadden weer energie, maar ook ikzelf kon er weer tegenaan. Het benul dat ik mezelf eigenlijk een enorm gelukkig persoon moet voelen was weer bij me opgekomen.

Eerst nog even de rubriek kort kort kort over gisteren. De vlucht was voor het eerst van mijn leven super. Beenruimte, geen huilende baby´s en een leuk persoon naast me. Heb zelfs nog een paar uurtjes kunnen slapen. Op Narita Airport (Tokyo) werd ik zoals gewoonlijk weer bij de douane aangehouden en werd mijn tas en koffer compleet overhoop gehaald. Uiteindelijk honderd keer excuses en kon ik mijn hele verhaal gaan vertellen, want dat vond mijn Japanse vriendin van de douane heel interessant.
Na dit ritueel kon ik de trein pakken naar de buurt waar mijn hostel huist. Meer dan een uur heb ik in de trein gezeten (die afstand in tijd overbrug ik ook van Groningen naar huis). Japan is een echt baseball land. Op elke kilometer verschijnt er wel weer een baseball court, mooi om te zien.

Mijn bed wordt ook wel een capsule genoemd en eigenlijk is dat het ook wel een beetje. Het is er verder prima te vertoeven. Gisteren was ik, zoals ik al zei, redelijk moe. Mijn tijd in Tokyo is niet heel lang, dus besloot ik toch maar vast wat van de stad te gaan bekijken. Mijn eerste stop was de Sensoji tempel. Deze wordt beschouwd als een van de eerste tempels van Japan. Daar blijkt al uit dat de Japanners toentertijd al harde werkers waren en alles groot wilden hebben. Je kon er over de koppen lopen, net als over straat trouwens. Dat is ook niet gek, want de stad herbergt zo’n zesendertig miljoen inwoners. Verder ben ik gisteren wat wezen dwalen (en ook nog even verdwaald geweest) en heb me verbaast over de gekke inwoners, maar ook de vriendelijkheid van de mensen hier.

Paar voorbeelden:
- De weg vragen naar de dichtstbijzijnde metro en vervolgens tot aan de metro zelf gebracht worden.
- Een keer hoesten en vervolgens van de moeder van de baas van het hostel een kop met hele vieze thee en keelsnoepjes(nu ik dit type lijkt me eigenlijk ook wel dat ik minder hoest) krijgen.
- Een balletje mogen slaan bij een baseball training voor kinderen.

Vanochtend vol goede moed opgestaan en de metro ingestapt. Allereerst wilde ik naar het Yoyogi Koen park, maar ik kwam een honkbalveld tegen waar training werd gegeven aan kinderen. Wat een verschil met de leerlingen van een middelbare school uit Nederland! Deze kinderen waren een stuk jonger, maar wat waren ze goed. Volgens mij hoefde ze niets meer te leren over veldposities en verplaatsingen, dus er was een super mooi spel te zien.
Toen ik vertelde dat ik uit Nederland kwam, moest ik van de trainer ook een balletje slaan. Dat kon ook niet anders, aangezien we vorig jaar wereldkampioen waren. De bal werd gepitcht, raak… en uit. Mooie afgang, maar die kinderen vonden het leuk.
Daarna ben ik naar het park gegaan en wat was dat tof om te zien. Nederland kan daar nog wat van leren, misschien moet ik daar maar wat mee doen als ik terug ben. Het park wordt volledig gebruikt als sportgebied. Waar je ook keek werd er gehonkbald, gevoetbald, hardgelopen, geslaglined en gevolleybald. Wat ook mooi om te zien was was dat er veel aan traditionele Japanse dans gedaan werd en als klapper was er ook nog een of andere vreemde cartoonclub die een dans aan het opnemen waren.

Na dit leuke park ben ik naar het drukste verkeersplein van de wereld geweest. Elke vijf minuten werden de plekken bij de stoplichten volgestampt met mensen, die zodra het groen werd zich verspreiden over het plein. Indrukwekkend om te zien hoeveel mensen dat steeds zijn.

Laatste paar feitjes:
- Ik heb een Japanner gezien die heel erg op een aap leek.
- Bijna alle honden hebben hier een raar jasje aan.
- Waar zijn de weirde lolita en cartoon meisjes?
- Hollywood moet hier de moderne Alladin opnemen, zoveel daken als hier zijn.
- Mijn tijdsverschil met Nederland is 8 uur.
- Ik ga zo meteen naar de Japanse versie van de Eiffel Toren.

Tot zo ver mijn eerste twee dagen. Tot snel!

Liefs Kwakkel (ook hier blijkt het een grappige naam)