Pfff, het staat erop!

Met poten als een olifant wandel ik vandaag weer eens een internetcafe in, want het is alweer een tijdje geleden sinds mijn laatste verslaggeving. Het lijkt zo lang geleden, maar we zijn toch echt nog maar 2 weken in Nieuw Zeeland. 2 weken, 14 dagen vol nieuwe indrukken. Nieuw Zeeland is als een sprookje, een magisch landschap. Elke 10 minuten veranderd het wel weer. Van groene heuvels tot ruige bergen met uitgestrekte katers. Geen wonder dat Peter Jackson dit land uit koos als locatie voor the Lord of the Rings. Af en toe moet ik mezelf weer wakker schudden om te beseffen hoe ongelooflijk mooi het is en hoe bevoorrecht ik nog steeds ben dat ik dit allemaal mag zien. Helaas zit er in elk sprookje ook een slechterik. In ons geval is dat nog steeds het weer. Elk uur dat de zon schijnt word de trui vervangen door een T-shirt om zo veel mogelijk van de harde straling te genieten. Gelukkig is dit de laatste dagen steeds vaker voorgekomen en vandaag hebben we zelfs de hele dag in de korte broek gelopen.

Na het onveilig maken van 90 mile beach ging onze trip verder naar de Bay of Islands. Deze eilandengroep hebben we helaas via de kust moeten bekijken, want de oceaan zou de vissen gegarandeerd een lekker maaltje bieden (lees; kots) als we wel de zee op zouden gaan. Desondanks was het heel bijzonder om langs de oceaan te rijden met ons blik op wielen. De eilanden konden we namelijk gelukkig wel zien en ze waren prachtig. Na onze 1e mijlpaal bereikt te hebben (1000 km!) kwamen we aan bij Cathedral Cove. 1 van de locaties waar de Narnia gefilmd is. Het moest dus wel wat magisch hebben. En dat had het ook, het was een rots die als een kathedraal een poort vormde tussen het land en de ruige oceaan. Ben benieuwd hoe ze het in de film gaan gebruiken, want ik heb al wel een paar mooie scenes in gedachten.

Na dit mooie stukje architectuur van de natuur hebben we tot 1 uur 's nachts gewacht totdat het laag tij was bij Hot Water Beach. De naam zegt het al, een strand met met heet water! Doordat deze plek boven een gebied met vulkanische activiteit ligt kan je een eigen bad met kokend heet water maken. We kwamen er een groepje Engelsen tegen en samen met hen hebben we een bad gegraven die zich inderdaad als snel vol liet lopen met kokend water. Beetje koud oceaanwater erbij en daar lig je dan. Om 1 uur 's nachts in je boxer in een heerlijk warm bad op het strand bij een koude oceaan. Wat een ervaring, ik werd er warm van. (of kwam dat door het water?)

De volgende dag zijn we doorgereden naar Roturua. De 1e lettergreep van deze plaatsnaam is niet gelogen, want het rook er inderdaad (ver)rot. Het zwavelstadje van Nieuw Zeeland. Om de stand te vergeten hebben we ons opgefrist tijdens een ritje zorben. Ook dit was weer een aparte ervaring om nooit te vergeten. Als 1st moest je in een plastic bal met een laagje water duiken. Nu komt het domste, want nadat je je comfortabel voelde moest je een stukje gaan hardlopen om vervolgens van een heuvel af te rollen. Na een ritje waarin ik niet meer kan stoppen met lachen kregen we een echt Zorb-certificaat. Ik kan nu dus niet alleen m'n veters strikken en autorijden, maar ook nog eens zorben! Na de zorbing hadden we nog een ander avontuur voor de kiezen.

Maar niet voordat Leonie met de auto tegen een andere auto botste. Ik was lekker de kaart aan het lezen, totdat we opeens stil stonden. Ik realiseerde me het nog niet echt, maar toen zag ik dus dat we met onze neus tegen een andere auto aan stonden. Het is maar goed dat we geen airbag hebben, want anders hadden we die nog helemaal terug moeten laten stoppen. De schade viel namelijk gelukkig nog wel mee. Wij een gat in onze auto en de andere een krasje. Hebben we gelukkig niet voor niets een verzekering gekocht. Voor het gat in onze auto zijn we nog op zoek naar wat oude kranten, tape en verf om hem weer op te lappen. De stand is nu 1 bekeuring (voor te hard rijden) en 1 botsing (eigen schuld) voor Leonie en 0 bekeuring en 1 botsing (niet eigen schuld) voor mij. Want helaas moest ook ik aan het ongeluk geloven. Ik reed keurig netjes 100 op de snelweg, totdat 1 of andere gek spontaan op de rem ging staan voor niks! Met mn reactievermogen kon ik onze auto gelukkig nog met 1 cm van onze debiele voorganger houden. De auto's achter ons daarentegen konden niet op tijd meer stoppen. 4 auto's volgden ons. Alle geluk bij het ongeluk had de auto achter ons onze auto bij de trekhaak geraakt en waren wij dus helemaal deukloos. Omdat de schade allemaal mee viel (en wij dus helemaal geen schade hadden) en het niet onze schuld was kwam er dus dit keer geen verzekeringsgezeur aan te pas. Ze zeggen wel eens dat je alles in je leven moet meemaken. Daar kan ik dus nu een ketting botsing bij afstrepen!

Dit was niet het avontuur wat op ons wachtte, want na de 1e tegenvaller gingen we raften. Hierbij hebben we op de hoogst commercieel vaarbare waterval van de wereld (7m!) gelukkig geen botsing gehad. Wel een super gave tocht met stroomversnellingen, watervallen en veel water. Ik kan wel vertellen hoe het was, maar om het zelf te doen is iets leuker. De Kaituna-river heeft mij in ieder geval een super tijd bezorgd.

Na het raften hebben het stinkende zwavelpark in Roturua bezocht. Ook Roturua is een vulkanisch gebied, waardoor er thermobaden, kokende vijvers en modderpoelen en zwavelgassen zijn. Heel apart en stinkend om te zien. (En te ruiken natuurlijk) Verder hebben we in Roturua een wandeltocht om de Blue Lake (een blauw meer) gemaakt en een Friends (de serie) middag gehad om te relaxen.
De stank achter ons latend gingen we naar het Wai 'O Tapu park. Daar hebben we nog weer meer vulkanische verschijnselen gezien, wat heel interessant was en waarbij ik alweer wat aan de aardrijkskundelessen heb gehad. In dit park hebben we ook de Lady Knox Geiser zien uitbarsten(?) Helaas ging dit met behulp van een stukje zeep en was het dus niet helemaal natuurlijk.

Wat wel natuurlijk was was Lake Taupo, waar ik mijn skydive zou gaan doen. Helaas ging dit door de slechterik van het sprookje niet door. Je raad het al... teveel regen en wolken. Maar goed er zijn nog genoeg andere plaatsen om uit een vliegtuig te springen. De camping was gelukkig wel super leuk en maakte de tegenvaller weer goed. Onze 1e echte Europese camping met een zwembad (van 29 en 39 graden!), het grootste springkussen van Nieuw Zeeland en slagbomen. De dag erna waren we nog niet gek geworden van vulkanische verschijnselen en zijn we naar het Craters of the Moon park geweest. Het was leuk, maar meer ook niet.

Onze volgende stop was in Whakapapa, maar daarvoor hadden we eerste de Tawhai Falls en de Whakapapa Ski Area bezocht. Deze 2 plekken zijn locaties geweest waar de Lord of the Rings deels gefilmd is en ze waren net als in de film echt super mooi. De 2e dag in Whakapapa zijn we om 6 uur opgestaan om de Tangariro Crossing te gaan lopen. De kabouterschoenen aan en wandelen maar. 21 km klinkt niet heel veel, maar wel als het door een berggebied gaat. 21 km over bergen, door uitgestrekte kraters, langs azuurblauwe zwavelmeren en naar het topje van Mount Tongariro. Een tocht over rotsen, grindpaden en stukjes sneeuw. Een tocht met een potje kaarten op een bergtop met 2 andere Nederlanders (waar het tijdens de tocht van stikte), een sneeuwballengevecht en moonwalken. Het hoogtepunt van de tocht was het planten van de Nederlandse vlag (die mama mij gestuurd had) op de top van Mount Tongariro. Natuurlijk moest dit gevolgd worden door het Wilhelmus en dat hebben we dus ook luidkeels voor alle wandelaars gezongen. Het was echt een geweldige tocht door ongerepte natuur op hoge en lage hoogte. Ik klink nu echt als een boswachter met m'n kabouterschoenen en afritsbroek, maar het is hier echt, echt heel erg mooi.

Om de olifantenpoten van het begin van het verhaal nog even te verklaren (wat waarschijnlijk niet meer hoeft) kan ik vertellen dat je van zulke tochten echt poten van lood krijgt. En dan te bedenken dat er nog een heel zuider eiland op ons wacht. Maar goed we krijgen er mooie plaatjes voor terug en dat zijn de zere voeten toch echt wel waard.

De laatste 2 dagen hebben we weer een aantal Lord of the Rings locaties bekeken en nog een wandeltocht gedaan samen met een Amerikaanse vrouw die niet kon stoppen met praten. De plaatsen waar ik het nu over heb waren de Taranaki Falls, Anduin River (een rivier die tussen een klif van 100 meter hoog loopt) Watarere Forest en nog een waterval die een beetje tegenviel. Nu zitten we in Wellington en ben ik heel erg gefrustreerd omdat ik dit hele verhaal een uur geleden ook al geschreven had, maar toen viel de computer dus uit. Pats, Boem alles weg! Maar goed het staat er weer op.

We slapen trouwens nog steeds in ons koekblik op wielen en het begint steeds beter te bevallen. Het duurt meestal een uur voordat ik in slaap val, omdat ik eerst goed moet liggen en Leonie echt snurkt als een os. Dat er zo'n geluid uit zo'n klein meisje kan komen!
Donderdag gaan we met de ferry over naar het zuider eiland. Tot die tijd vermaken we ons hier nog even. Oh ja, het vooroordeel over Nieuw Zeeland dat er zoveel schapen rond lopen kan ik zeker bevestigen. Je kan er zowat over de koppen lopen.

Tot zover mijn verhaal, ik wens jullie een fijne week toe en alvast een goede aanloop naar de gezellige kerstdagen.

Kus Wilbert