Lang verhaal: Duiken, Cape Trib en weekje Outback!

Hee Allemaal!! Daar was ik eindelijk weer. Een teken van leven, na 4 weken ofzo. Maar 4 weken vol verhalen en ervaringen, dus hou je vast want het word weer een lang verhaal waarin nog lang niet alles verteld is.

Na mijn verveeldag in Airlie Beach ben ik nog 4 dagen in dit partyoord gebleven. En ik moet eerlijk zeggen, het was jammer om te vertrekken. Ik het er de laatste dagen, net als de rest, weer prima naar m'n zin gehad. Zoals gewoonlijk was het een esay-going life. Veel bij de Lagoon geweest, lagns de vele souvenirwinkeltjes geslenterd, hardgelopen in het park, uitgeweest en een paar keer naar een soort van openlucht bioscoop geweest. Dat laatste was super relaxed, iedereen zittend op een handdoekje met een dikke trui aan gekluisterd aan het scherm met de oceaan op de achtergrond. Ook heb ik nog een keer wat met Henny en Popko gegeten & gedronken. Ondanks de gezellige tijd was ik ook wel weer blij om te vertrekken.

Nieuwe plaats, dus een nieuwe uitdaging. Na een 9 uur durende busreis kwam ik in Mission Beach aan en werd ik opgehaald door m'n hostel. Ik had leuke mensen op mijn kamer en 's avonds hebben we de hele tijd met z'n allen gepraat en gezongen (iemand had een gitaar mee) Maar eerst hebben we (voor de 1e keer in Australie) kangaroe gegeten. Net als zoveel in Australie krijgt dit aspect een dikke vette 10. Het was delicious en goedkoop, en dat komt voor een backpacker toch wel heel goed uit. De volgende dag heb ik 's ochtends over het super lange en mooie strand gewandeld. Af en toe is dat namelijk toch best wel fijn om even alleen te zijn en je gedachten op een rijtje te zetten, want normaal gesproken word je dag en nacht omringt door backpackers. 's Middags hebben we met een hele groep gevolleybalt in het zwembad van het hostel, wat weer op en top gezelligheid was. 's Avonds moest ik m'n spullen weer pakken om verder naar Cairns te reizen.

Eenmaal in Cairns aangekomen werd ik door een stel op hol geslagen kamergenoten meegesleurd naar de kroeg. Na een late, maar gezellige avond m'n bed weer in gekropen (en geloof mij, de bedden hier zijn en shit en veel te klein) De volgende dag was een lekkere regeldag, blijf ik toch leuk vinden. Gelukkig dat ik ben vond ik een duikboot waar ik na 4 dagen gast zijn zou kunnen werken voor 5 dagen. Om dit te vieren 's avonds weer uitgeweest in het bruisende hart van Cairns, capital city of the Aboriginals. Want daar stikt het van op straat. Elke pas die je zet zie je wel weer een aboriginal vastgekleefd aan een fles met alcohol. Ga een baan zoeken! Ik weet dat hun verleden heel tragisch is en de average Ozzie zo racistisch is als de pest, maar probeer in ieder geval iets van het leven te maken in plaats van te schreeuwen, zuipen en mensen lastig te vallen. Maar goed, hun keus! Dom dom dom. Nederland kan wel klagen over haar buitenlanders, maar geloof me! Wij hebben niks over te klagen!!

Na de 2e gezellige avond was het dan eindelijk zo ver... een nieuwe duikexperience. Toen we na een 2 uur durende boottocht op de echte boot aankwamen keek ik mn ogen uit. Dit was een luxe die je als backpacker niet vaak tegen komt. Een eetzaal, tv-hoek met enorm fijne banken, maar vooral een slaapkamer en een bed waar een koning u tegen kan zeggen. Eigen badkamer, eigen kast, eigen zwemvest (jaja) en het bed! Fijnste bed sinds het begin van mijn trip. Vanaf het begin klikte het super goed met 2 schotten (Kris en Julie) en een Duitser (Gordon) met wie ik altijd samen de duiken deed. 4 duiken op een dag kregen we als gast. En je verwacht het niet, maar het duiken werd weer mooier. Veel kleuren in het koraal, veel heel veel vissen, schildpadden, Murenes, Nemo's en... haaien! Echt super mooie beesten, hoe ze bewegen, hoe ze jagen en hoe ze eruit zien. Het waren geen killersharks en de grootste was 2 meter dus dat scheelde alweer. Ik leef nog en ben nog meer "verslaafd" geraakt aan het duiken. Ik heb dus nog veel plaatsen te bezoeken in de wereld. Na 4 dagen relaxen en duiken moesten Kris, Julie en ik eraan geloven en begon het harde werk. Opstaan, ontbijt klaarmaken, duik 1, afwassen, kamers schoonmaken (en wc's schrobben), lunch serveren, afwassen, duik 2, diner serveren, afwassen, duik 3 (nachtduik), desert serveren, afwassen, de was doen, relaxen & dan finally slapen! Maar om nog even terug te komen op de wc's. Respect met een grote R voor alle moeders & schoonmakers die zowat letterlijk de pot in moeten duiken om alle remsporen uit te wissen. Helaas staat het op film en weet mama nu dus dat ook ik wc's kan schrobben. De kamers schoonmaken was ook een prestatie op zich, omdat de boot op de hoogste verdieping nogal wiebelde. Je werd letterlijk van de ene kant naar de andere kant van de kamer geslingerd. Tijdens mn werkperiode heb ik ook nog een "open water advanced adventure dive course" gedaan. Hele mond vol, maar het komt erop neer dat ik nu tot 32 meter diep mag duiken, vissen kan herkennen en kan navigeren onder water. Dat laatste is niet helemaal waar, want het kon ook niet anders dat we op een keer nogal ver van de boot boven water kwamen. Niet opletten waar je heen gaat en vissen kijken kan ertoe leiden dat je zo'n 400 meter terug moet zwemmen. En dat is ver, heel ver als je ook nog een luchtfles mee moet zeulen. Gelukkig dat wij waren moesten we na 5 dagen de boot weer verlaten. Op de terugweg kregen we namelijk een voorproefje van wat de volgende lading werkers voor de kiezen zouden krijgen. Golven, regen en wind of terwijl zeeziek. Australie, of eigenlijk Queensland, schijnt dit jaar het ergste Cycloneseizoen te krijgen sinds jaren.

Na de ruige terugtocht hebben Kris, Julie en ik een auto gehuurd om een stukje van het noorden te zien. Lekker in de regen langs kleine strandjes gereden richting Port Douglas. Nadat we daar wat rondgekeken hebben, foto's gemaakt van St. Mary's at the sea (Kluun- De weduwnaar)en ik uit een boom gevallen ben hebben we koers gezet naar de Mosman Gorge. We hebben daar een tocht gelopen door het regenwoud langs een kabbelend beekje. Op een gegeven moment kwamen we bij een stukje van het beekje aan waar je kom zwemmen. Ik had het nogal warm dus besloot een duik te nemen. Na een tijdje was het tijd om verder te gaan. Ik dacht slim te zijn om over de rotsen naar mn schoenen te klimmen. Maar dat bleek niet zo'n goed plan te zijn. Na 3 enorme sprongen gleed ik uit, raakte uit balans en viel van de rotspartij op een andere rots. Ook daar was het nogal glad en viel ik onder gejoel van een oud vrouwtje en Julie uiteindelijk toch in het zand. Met vieze voeten, 3 blauwe tenen en een zere buik van het lachen zijn we uiteindelijk verder gereden naar Cape Trib. Daar zijn we in een hostel gaan slapen waar je letterlijk en figuurlijk in het wilde dierenleven belandde. We sliepen in een soort van kippenhok dus je kon 's nachts alle beesten zien en horen. Als klap op de vuurpijl voelden we ons ook nog eens als apen in een kooi, dus de ervaring was compleet. Na deze experience hebben we nog een tocht door Cape Trib (de enige plaats in de wereld waar het rif en het regenwoud samen komen) gesjouwd om vervolgens koers te zetten naar Cooktown. Om dit maar even kort te houden zal ik alleen vertellen dat het een lange weg was met veel koeien, cooktown mooi en interessant was en dat we veel gelachen hebben. Uiteindelijk hebben we in Cairns afscheid genomen en afgesproken in Nieuw Zeeland oud en nieuw samen te vieren.

De laatste dag in Cairns heb ik me bezig gehouden met de bios 2 keer te bezoeken. Ik had namelijk nog vrijkaartjes en even geen zin om weer nieuwe mensen te ontmoeten voor 1 dag. Op zaterdag is toen eindelijk mijn trip naar het midden van Australie begonnen, een 3 dagen lange bustour van Cairns naar Alice Springs. Het strand, de oceaan en toeristisch oost-oz achter gelaten om 2200 km verder in het even toeristische red centre aan te komen. We hadden een enorm gezellige groep, waardoor de tijd vloog. Op dag 1 hebben we een waterval, een kloof en een termietenheuveltje (2,5 m) bezocht en 's avonds overnacht in het meest krankzinnige plaatsje Hughenden. Na een enorme storm hebben we 's avonds in een nogal maffe pub met nog maffere locals een feestje gehad. De meest rare avond in Australie. De een na de andere inwoner werd ladderzat, elke inwoner was verkleed en ze waren allemaal zo gek als een koe. Van limbodansen onder een schijfdeur tot Poolstokken in de ventilators om die vervolgens tegen hun eigen hoofd aan te knallen. 1 ding was zeker, mijn lachspieren waren weer goed getraind. De dag erna weer vroeg opgestaan om de volgende 700 km af te leggen. Met een stop in Winton waar het meest spectaculaire een zadel op een balk was (en de geboorteplaats van de oprichter van Qantas) een stop in in Middleton (3 inwoners en een pub) en in Boulia (Min min lights) kwamen we aan bij de Wirrilyerna Cattle Station. Een boerderij met 320 km2 land. Groter dan NL, maar voor Australische begrippen een mini. Deze boerderij was voor mij 1 van de meest relaxte plekken in Oz. Een tamme kangaroo, een kampvuur, een zonsondergang en opgang & swagsleeping verder was de laatste dag aangebroken. De laatste busreis was 800 km lang, maar vloog voorbij. Een bbq-lunch tussen de koeien, een termietenheuvel van 5 meter hoog (die dood scheen te zijn, maar uiteraard waren er nog wel 2 of 3 termieten over gebleven om mij te kietelen) en een super grappige busreis met veel sing-a-longs, dansjes, busbowlen en rijden over wegen waar helemaal niks was zorgde ervoor dat we vol energie in Alice Springs aan kwamen.

In Alice hadden alle schreeuwende dronken aboriginals ervoor gezorgd dat ik Ayers Rock wilde beklimmen. Dit beeld is gelukkig veranderd tijdens mijn tour naar Uluru, de Rock Tour!

Ik moet zeggen dat de tour zijn naam echt waard is, want de tour rockte echt de pan uit. De groep was nog weer gezelliger dan de tour van Cairns naar Alice. Ik had geluk met mijn groep, want de andere groep van deze tour werd door hun gids "Team Cinderella" genoemd, omdat de groep zo slaapverwekkend was. Onze groep was daarentegen hyper. Veel sing-a-longs, de "dansjes" van de vorige tour (die ik aan iedereen moest leren) en veel busspelletjes maakten de tour als een schoolreisje. De 1e dag hebben we in 47 graden een 3,5 uur lange wandelroute gelopen door Kings Canyon. Onze gids wist veel te vertellen en heeft ons met veel plezier naar de Garden of Eden geloodst. In het midden van de rode, hete rotsen lag spontaan een waterpoel omringt door tropische bomen. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een waterpoel. (Dit was zelfs nog beter dan de Ijssel na het uitmesten van de stallen) 's Avonds hebben we rond het kampvuur de didgeridoo bespeeld en geslapem onder de sterren in een swag. 's Ochtends om 4 uur was het weer tijd om op te staan om naar Kata Tjuta te rijden. Kata Tjuta of de Olga's is een verzameling bergtoppen in de middle of nowhere. (Nu heb ik ook nog wat aan Ak gehad, want ik was de enige die kon uitleggen hoe die rotsen/bergen ontstaan waren) Hier hebben we ook weer 3,5 uur rond gesjouwd met een naieve barbie uit Israel op sleeptouw. Ze had altijd wel iets te zeuren, domme vragen en domme opmerkingen. Gelukkig was het voor ons alleen maar grappig. Het toppunt was dat ze niet wist wat de kikkervisjes waren in een poeltje. We hadden haar wijsgemaakt dat het dodelijke desert stingrays waren en ze geloofde het ook nog. Te mooi! Na Kata Tjuta hebben we een tocht van een kilometer gelopen bij Uluru, Ayers Rock of Puli. Bryan, onze tourguide, vertelde ons heel veel over de abo's en hun geschiedenis. Onder andere zijn verhalen hebben mij laten besluiten Uluru niet te beklimmen. Uluru is de berg in het midden van Australie en heeft iets magisch over haar met haar rode gloed. Nadat we een abo-centrum hadden bezocht, waar ik voor het eerst nuchtere, gastvrije abo's ontmoette, besloot ik ik Ayers Rock echt niet te beklimmen. 's Avonds hebben we de zonsondergang bij Uluru bekeken, wat heel apart was. Vooral de Japanners, die spontaan met bakken uit de lucht kwamen vallen, met hun speciale foto-poses waren hilarisch. 's Avonds weer in de swag gekropen om vervolgens weer om 4 uur op te staan. Dit keer voor de zonsopgang bover Uluru. Deze was echt heel mooi en is niet te beschrijven. Hierna hebben we weer een 3 uur durende wandeltocht gelopen. Dit keer volledig om Uluru. Het waren weer onbeschrijflijke mooie beelden en een super lachwekkende tocht. Ik moet trouwens zeggen dat ik Kings Canyon en Kata Tjuta leuker vond om te lopen. Puli was gelukkig nog niet de afsluiter van de supertour, want we gingen nog naar een kamelenfarm. Waar we een kort rondje op een kameel mochten rijden. Ik heb op veel hobbelknollen gezeten, maar dit was het toppunt. Maar goed, het was weer een ervaring. Vooral de gillende meiden op een dravende kameel (zie het even voor je) was super grappig. De terugweg naar Alice was ook weer super. De tourguides hadden ook nog even van bus gewisseld, zodat de gids van team Cinderella ook nog een klein stukje plezier kon hebben. 's Avonds hebben we met z'n allen gegeten en het podium in de discotheek onveilig gemaakt met onze dans. Ook waren er nog wat schaamtevolle spelletjes die ik maar even achterwege laat.

De volgende dag vloog ik voor het eerst helemaal alleen naar Sydney. En ik heb het gehaald! Mijn laatste week in Oz is nu aangebroken en ik heb echt een super super tijd gehad, met als hoogtepunten tomaatjes plukken, een bitchy baas en wc's schrobben. But it's all for the experience. Met Nieuw Zeeland en Azie in het vooruitzicht en 3,5 maand Australie achter rug kan ik zeggen dat ik een gelukkig mens ben en dat ik trots op mezelf ben!

Ik hou jullie op de hoogte!
G'Day, No Worries en Kus Wilbert

PS. Ik ben een boek aan het lezen welke echt heel goed is en waargebeurd. Aanrader!! Gregory David Roberts - Shantaram